3 daagse huttentocht in de Vogezen - dag 3

<< naar dag 2

Ik had de nacht doorgebracht in de Chalet du Collet de l' Etang, een onbemande hut nabij La Bresse. Buiten huilde de wind en voerde ze verse sneeuw aan. Ik had geprobeerd het vuur aan te houden gedurende de nacht en toen ik 's nachts wakker werd, had ik nog wat dikke houtblokken op het vuur gelegd, maar tegen 's morgens was het vuur uit, zelfs geen gloeiende kooltjes meer om makkelijk een nieuw vuur te beginnen. De weersvoorspellingen gaven me een venster van een drie uur waarin het minder hard of niet zou sneeuwen. Ik verspilde dus geen tijd met de haard opnieuw aan te steken en haalde m'n gasbrandertje boven om koffie te maken, 's avonds had ik reeds sneeuw gesmolten op het houtvuur.
Ik had de vorige dag wat pijn gevoeld aan m'n rechter hiel en besloot om die plek eens nader te bekijken. Zo te zien had ik een blaar opgelopen en deze was reeds open gekomen, zonder dat ik er erg veel last van had. Dat moet de eerste keer zijn dat ik een blaar liep met mijn Meindl Engadin schoenen, wellicht door de combinatie met sneeuwschoenen. Ik ontsmette de wonde en kleefde een Hansaplast blaarpleister.
Ook die ochtend at ik weer de overschotten van het avondmaal met nog enkele sneetjes brood en kaas. Wederom slikte ik een ontstekingsremmer, de lichte verrekking in de liesstreek liet zich nog altijd lichtjes voelen.

Ik ruimde de hut op, veegde het zaagsel buiten en pakte mijn rugzak. Deze keer liet ik een klein voorraadje gekliefd hout achter en de rest van de boomstam die ik nog niet verzaagd had. Op de schouwmantel lag nog een bundeltje fijn aanmaakhout.

Deze keer slaagde ik er in om reeds voor tien uur op pad te gaan. Het sneeuwde nog lichtjes, maar ik had de wind min of meer in de rug zodat ik er weinig last van had.

diepe sporen in de sneeuw van een wandelaar zonder sneeuwschoenen

de bewegwijzering is over het algemeen goed en de symbolen zijn zelfs uit een reflecterend materiaal gemaakt

in de vallei ging mist en kwamen de temperaturen boven het vriespunt

Goutte de la Tenine

Omklapbaar bord om te waarschuwen voor de jacht. Jacht is noodzakelijk wegens te weinig grote roofdieren, aldus het bordje.

In de vallei kwam ik voorbij een schietstand en daar stond op de kaart een schuilhut aangegeven die nog niet op refuges.info vermeld werd. De Abri Pont des Saules is helaas niet meer dan een afdak boven een picknicktafel.

Abri Pont des Saules

Ik stak via de Pont des Saules over naar de overkant van de vallei, waarna het bergop ging tot aan de zuidflank van de Saint-Jacques de Gérardmer. Omdat de temperatuur boven het vriespunt lag, drupte de smeltende sneeuw van de takken naar beneden. Sneeuw is vooral leuk als ze bevroren blijft!

gelukkig was het pad goed aangegeven, want het was in werkelijkheid al even moeilijk te zien als de foto doet vermoeden

duidelijker dan dit was het pad nergens

echt koud was het niet

opnieuw op de brede paden

op het laatste deel van de tocht begon het opnieuw te sneeuwen

Ik bereikte rond één uur m'n wagen. Als ik niet te veel met files of andere vertragingen te maken kreeg kon ik voor acht uur thuis zijn. De weersomstandigheden onderweg wisselden zich af en ondanks de smeltende sneeuw rond Brussel raakte ik toch nog voor negen uur thuis.

Nabeschouwing

Veiligheid

Alleen onderweg zijn houdt risico's in. Sommige van de paden waar ik liep, hadden geen mens gezien in één of twee dagen, en door het verslechterende weer later in de week zou er mogelijk voor langere tijd niemand op die plekken komen. De GSM-ontvangst in de Vogezen lijkt er echter goed op vooruit gegaan en ik hield mijn vriendin op de hoogte van mijn concrete plannen en vorderingen. Ik had ook een powerbank mee zodat ik niet met een lege batterij kwam te zitten. Ik wist wat de weersomstandigheden gingen zijn en had de ervaring welke kledij daarbij van toepassing is. In de rugzak zat een extra donsjas en met dons gevoerde wanten. Naast het nodige materiaal om houtvuur te maken had ik ook een gasbrandertje en gascartouche voor wintergebruik mee en enkele gevriesdroogde maaltijden. In het ergste geval kon ik met mijn slaapzak en nood-bivakzak de kou doorstaan tot er hulp komt opdagen, zelfs al duurt dat enkele dagen. De meeste van mijn spullen zijn dan wel kaki-groen, m'n jas, donsjas en nood-bivakzak zijn opvallend oranje of rood gekleurd.

De gok wagen om een dergelijke tocht zonder sneeuwschoenen (of tourski's) te doen heeft als risico dat je bijvoorbeeld 's morgens opstaat en de sneeuw zo dik ligt dat je amper nog uit de hut weg geraakt. De hoeveelheid energie die het vergt om door diepsneeuw te stappen is enorm en vormt ook een mentale uitdaging. Verkeerde keuzes worden dan al sneller gemaakt en voor je het weet evolueert een probleem tot een catastrofe. Omdat ik het gebied al eerder in de winter bezocht had, kon ik onmiddellijk de inschatting maken dat er relatief veel sneeuw lag waardoor ik toch met sneeuwschoenen op pad ben gegaan.

De ontstekingsremmers die ik genomen heb, nam ik deels preventief, de pijn viel op zich wel mee. Ik wou echter voorkomen dat een lichte blessure evolueerde tot een probleem.
Een kleinigheid zoals een blaar, kan je voortbeweging ook zodanig bemoeilijken dat je in de problemen komt. Ik had de blaar eigenlijk moeten behandelen toen ik er de eerste tekenen van voelde. Dat de blaar me uiteindelijk weinig gehinderd heeft, is volgens mij geen toeval, maar te danken aan de kwaliteit van m'n schoeisel.

Het weer

De weersvoorspelling was correct, de temperaturen op hoogte bleven net onder het vriespunt. De sneeuw was daardoor in goede staat en enkel de laatste dag had ik in de vallei met smeltende sneeuw te maken. Gewoonlijk maak ik wandeltochten in de sneeuw bij temperaturen van -5°C of kouder en het was een verademing om eens niet met koude tenen en vingers geconfronteerd te worden.

Uitrusting

Dit moet de eerste keer geweest zijn dat ik geen overtollige uitrusting in de rugzak had. Het materiaal dat ik mee had maar niet gebruikt heb, was essentieel materiaal om veilig een noodbivak te kunnen doen en was lichtgewicht.

De fout die ik in het verleden meestal maakte, ook in de zomer, was het meenemen van een extra fleecetrui en een regenjas. Een softshell is echter wind- en waterdicht genoeg voor de meeste omstandigheden, een regenjas is dus meestal overbodig. Fleece heeft dan wel veel goede eigenschappen, het is slecht samendrukbaar, weegt beduidend meer dan dons en ademt slecht. Een donsjas is hier de betere en warmere keuze.

Deze keer had ik ook geen gps-toestel en reservebatterijen mee. Ik kan goed met kaart en kompas overweg en eventuele moeilijkheden bij navigatie zouden me in dit gebied niet snel in een gevaarlijke situatie brengen. Op mijn smartphone staan app's en gedownloade kaarten voor het geval ik toch nood zou hebben aan gps-navigatie.

Een zaag en vooral een bijl zijn zwaar en behoren niet tot de standaarduitrusting van veel trekkers, maar voor een winterse huttentocht in de Vogezen is dat gewicht goed te verantwoorden. Met een gas- of benzinebrandertje kan je wel een maaltijd bereiden en sneeuw smelten, tijdens de lange nachten in de hut wil je je kunnen verwarmen. Ik heb ter plekke een manier bedacht om met mijn klein bijltje toch grote blokken hout te klieven, die is dus geslaagd in zijn opdracht. Mijn klapzaagje, een Bahco Laplander bleek wat aan de kleine kant. Ik overweeg om volgende keer een kleine spanzaag mee te nemen.

Ik had een minimum aan vuurstarters mee, waaronder twee theelichtjes en enkele in kaarsvet gedrongen wattenschijfjes, maar die heb ik niet gebruikt omdat het eigenlijk deel was van m'n survivalkit. De volgende keer neem ik beter een rijkelijke hoeveelheid vuurstarter mee, zodat ik makkelijker vuur kan maken met hout dat niet perfect droog is en minder tijd hoef te steken in het aanmaken van een vuur. Houtkrullen, in vaseline gedoopte watten, berkenschors en dergelijk materiaal vormen weinig extra gewicht. Het blijft natuurlijk leuk en interessant om enkel met hout uit het bos een vuur aan te maken en die vaardigheid te oefenen.

De hutten

Ik had geluk dat de hutten niet volzet waren, er was zelfs helemaal niemand. In de kerstvakantie is het naar het schijnt een stuk drukker en ben je soms genoodzaakt om buiten te bivakkeren of naar een volgende hut te wandelen.

Wat op de blauwe IGN wandelkaarten wordt aangegeven als een 'abri' blijkt in de helft van de gevallen een picknicktafel onder een afdak te zijn. Het is dus noodzakelijk om vooraf informatie in te winnen uit bijvoorbeeld tochtverslagen of op refuges.info. Die website wordt onderhouden en geactualiseerd door de gebruikers en bij deze roep ik op om ze ook aan te vullen met je eigen kennis en foto's van hutten, als je die hebt.

Het uitgebreide netwerk aan onbemande hutten in de Vogezen maakt het mogelijk om in deze streek meerdaagse trekkings te doen met een hoger comfort dan met een tent en zijn bijbehorende condensproblematiek en beperkte leefruimte. Door de eenvoud van de hutten blijft het een avontuurlijke manier van reizen en is het gevoel van onderweg te zijn in de natuur nooit weg.

Tot slot

Dit mini-avontuur was de leukste 'sneeuw-reis' die ik tot nu toe maakte. Het extra comfort van in een hut slapen, de goede staat van de tweede hut, de zachte temperaturen en de juiste uitrusting maken het verschil met vorige trekkings in de sneeuw. Ik ga in de toekomst zeker nog winter-trekkings doen met een tarp-shelter, de enorme vrijheid die dat geeft qua keuze van overnachtingsplaats en het buitengevoel zijn ook heel fijn, maar een iets langere huttentocht in de Vogezen staat nu al op het wenslijstje.

Achter het bestaan van moderne sneeuwschoenen, niet die raketten uit de Suske en Wiske indianenverhalen, kwam ik via hikingadvisor.be. Deze bergsportvereniging biedt ook stages en opleidingen aan. Een uitgebreide bergsportverzekering is inbegrepen in het lidmaatschap van de Klim- en Bergsportfederatie.