Wandeling in Kortemark

 Als gevolg van de uitvinding van het internet, kwam ik recent één en ander te weten over mijn betovergrootouders. Voorheen wist ik alleen dat ze in Kortemark woonden. Nu heb ik online een aantal foto's gevonden, weet ik dat ze een grote hoeve hadden in de Amersveldestraat in Kortemark, en ik vond op het kerkhof zelfs hun graf terug.

Er werd mooi weer voorspeld voor de tijd van het jaar, dus googelde ik een wandeling in de buurt van Kortemark. Op routeyou.com vond ik een route van 11,3 km die ook aan de voorouderlijke hoeve langs kwam.

Op weg

Normaal begint de wandeling vanaf het station, maar ik parkeerde mijn wagen vlakbij de begraafplaats om eerst het graf van de voorouders te bezoeken. 

Vanaf de kerk verlaat de route al snel de verharde wegen en kom je in een soort stadspark terecht: Domein Krekemeersen. De Grijspeerdbeek loopt door het park, dat tevens dienst doet als overstromingsgebied. De Grijspeerdbeek verandert verderop van naam in Krekebeek en nog verder Handzamevaart, welke bekend is van wateroverlast. Ik zag heel wat watervogels en zangvogeltjes die er een thuis vinden, echt een pareltje vlakbij de dorpskern.

de Grijspeerdbeek

De wandelroute verlaat het park en komt aan het station uit, wat het officiële eind- en beginpunt is. Van het station vertrekt de route langs de sporen en even later buigt het pad naar links op de oude spoorlijn naar Ieper.

Het spoorpad gaat onder de Staatsbaan door en wordt omhuld door mist en weilanden.

Aan de Hillebosstraat verlaat de wandelroute de oude spoorlijn.

Bij helder weer zijn de uitzichten op deze hoogte wellicht magnifiek, maar de mist creëert een mysterieuze sfeer en verhult de minder fraaie kantjes van de industriële groententeelt.

De Hillebosstraat komt uit op de Amersveldestraat, en de hoeve van mijn betovergrootouders komt in zicht. De hoge ligging zal meegespeeld hebben in de zware beschadiging van de hoeve tijdens de eerste wereldoorlog. Mijn betovergrootvader kocht de hoeve in 1919 van de familie Frennelet en zorgde voor de heropbouw van de nu nog herkenbare volumes. Zoals dat traditioneel ging, bleef de jongste zoon Jerome op de hoeve wonen en hij boerde daar tot aan zijn pensioen.

de totaal gerenoveerde hoeve

Wat na 1980 met de hoeve gebeurd is, is me nog niet helemaal duidelijk, maar na 2008 begonnen ingrijpende renovatiewerken en vandaag wordt ze uitgebaat als luxueuze b&b de Biga Hoeve.

Vanaf de hoogte van de Amersveldestraat, kronkelt de route richting de Krekebekevallei.

winterprei, 'pret' in het lokale dialect

De wandelroute kruist de drukke Staatsbaan, en gaat verder in de Krekebekevallei.

lage bewolking, gelukkig geen regen

groentenkisten bij Ardo

Voorbij de diepvriesgroentenfabriek volgt de route een nieuw aangelegd pad langs de Krekebeek.

Op een gegeven moment moet je naar rechts op een niet zo duidelijk pad. Het leidt naar een soort bufferbekkens. Ook tussen de bufferbekkens heeft de routemaker een minder evidente weg gekozen, maar er was wel degelijk een paadje.

dit is de juiste weg

Even verder komt de wandelroute weer aan de dorpskern, waar ze naar de kerk leidt en ik de route aangevangen had.

Conclusie

Ik had geen te hoge verwachtingen van een wandelroute die deels door een stadspark, langs diepvriesfabrieken en tussen spruiten en prei loopt, maar was aangenaam verrast van de staat van alle paden, ook de onverharde, en charme van het boerenlandschap. Nergens modder, niet te veel lelijke koterijen, een prachtig stadspark met een enorme diversiteit aan wilde vogels, het zeer recent aangelegde spoorwegpad, ... Het is duidelijk dat de gemeente Kortemark investeert in de kwaliteit van hun wandel- en fietsinfrastructuur.

Ook de mist was absoluut geen spelbreker. Bij helder weer was het landschap misschien zelfs net iets minder aantrekkelijk geweest.

Weerwolf wandelroute, Vlaamse Ardennen

Op de sociale media zag ik een verslag voorbijkomen van de Weerwolf wandelroute, en ik herkende meteen waar het was. De wandelroute start namelijk aan d'Hoppe, een gehucht van Flobecq, vooral bekend van het wielrennen en z'n agressieve afvalbaron. Van april tot mei 2003 was er een bosbezetting in het d'Hoppebos, tegen de flagrante milieuovertredingen van die Marcel Fort. Ik verbleef toen een tijdje in het bos en ging geregeld wandelen in de omgeving.

Over de wandelroute

Het is een luswandelling van 11km of 12,2km, afhankelijk van de bron. De route is niet afzonderlijk aangeduid, maar maakt gebruik van het wandelknooppunten netwerk. 40% van de route gaat over verharde wegen. 

60% zijn dus onverharde wegen. Dat kan vanalles zijn, van goede grindwegen, over bospad, tot regelrechte doorwadingen. 

Onderweg kom je weinig horeca-zaken tegen. Mogelijk ben je tegen dan ook niet meer te onderscheiden van een weerwolf, en durf je niet meer binnen gaan. Gelukkig is de horeca in d'Hoppe weer helemaal hersteld na jaren van stank en stof en kan je daar terecht, al is het voorlopig take-away, of toch de Waalse versie daarvan.

Een kaartje en het GPX-bestand voor de GPS zijn te vinden op routen.be, samen met een paar leuke weetjes over de omgeving.

Op weg

beuken en zavel

Al vanaf de start wordt je geconfronteerd met het karakter van Marcel Fort, de zaakvoerder van Fort-Labiau. Links grote borden hoog aan de bomen om te melden dat het bos privé is en niet toegankelijk, rechts zware palen en draad en daar achter een ondoordringbare muur van cipressen. Niet veel verder zie je waar het over gaat, we lopen over zavelgrond. Rechts ligt de voormalige zavelgroeve van Fort, en was vroeger de hoogste berg van Henegouwen, de Mont de Rhodes. De naam verwijst naar het Nederlandstalige 'rood', hier en daar komt er rode oker voor in de omgeving. Nu blijft enkel een krater over, omdat de man het nodig vond om 150 meter verder uit te graven dan zijn concessie toeliet!

rode oker van aan de Pottelberg/stort 'le Radar', 500 m verder

hier achter ligt de krater van de zavelgroeve

foto van 2018: de krater waar vroeger de top van de Mont de Rhodes was

Brakelbos: een "kathedraalbos"

Ten oosten van het Brakelbos, gaat het pad verder tussen de velden en aan achterkanten van tuinen.

'Willemsveld'

Voorbij het gehucht Laaistok kom je in een zeer open landschap met een enorm vergezicht.

'Steenpaal'

Vanaf de asfaltweg gaat er een pad tussen 2 percelen naar links. De route daalt verder af naar de vallei van de Sassegembeek.

'Meersweg'

Het pad werd steeds drassiger, tot het op een gegeven moment een doorwading werd. Ik had hoge en waterdichte schoenen aan, dus besloot ik er door te gaan. Het water stond echter zo hoog dat er wat water in m'n schoenen liep. Pas na de modderige passage zag ik dat er een nieuw paadje was ontstaan in de aanliggende wei. Daarna volgde er nog een tweede stuk waar het pad onder water stond, maar daar kwam het niet tot boven m'n schoenen.

het pad ...

Niet ver na de modderpoelen werd het pad versperd door verschillende zware takken en omgewaaide bomen. 

De route gaat daarna weer een kilometer over asfaltweg zodat de modder van de schoenen gestampt kan worden. Na even te stijgen en een Romeinse heirweg te kruisen, gaat de route weer over onverharde weg, de Lange Haag, naar de vallei van de Dorenbosbeek.

'Lange Haag'

Na de Lange Haag volgt nog een paadje waar de lelijkheid van Vlaanderen nog eens goed tot z'n recht komt, voor we de grens met Wallonië weer oversteken.

Eens voorbij de Livierenstraat, gaat de route het Livierenbos/Bois de la Louvière in. La Louvière wil zoveel zeggen als 'het wolvenhol'. Het gevolgde pad door het bos loopt volledig fantasieloos rechtdoor voor anderhalve kilometer.

anderhalve kilometer rechtdoor

beukenbos

Amerikaanse zendmast

Aan het einde van het pad, wat ook het einde van het bos en de top van de heuvel is, staat een zendmast van het Amerikaanse leger. Eens uit het bos gaat de route via Sainte-Anne, een gehuchtje met eeuwenoude boerderijen en een kapelletje uit 1642. Tenminste, als je verkeerd loopt en vergeet af te slaan naar het Hurdumont-pad.

kapel Sainte-Anne

Met de hulp van de smartphone vond ik snel waar ik mis gelopen was, en kwam ik weer op de juiste route terecht. Niet veel verder zag ik een grote vierkantshoeve liggen en herkende ik het landschap, ook de straatnaam kwam me bekend voor. Ik daalde af naar de vallei van de Géron en zag ook links de oude watermolen. In 2003 ben ik er nog in het gebouwtje gekropen om de losse dakpannen weer op hun plek te leggen. De watermolen is enkele jaren geleden gerenoveerd en wordt als woning of vakantiewoning gebruikt. 

Het woonhuis van de statige ferme de Géron was net gerenoveerd, maar of de vervanging van het leiendak door geglazuurde pannen geslaagd is, durf ik niet zeggen.

ferme de Géron

Van de Géron-vallei klimt de route weer naar boven en gaat opnieuw het bos in. 

Plots stond er op het pad een hek met het bord C3: (Verboden toegang, in beide richtingen, voor iedere bestuurder), zonder verdere uitleg. Niet relevant voor wandelaars dus. Of toch ... ?

het pad weggespoeld

Lenige mensen geraken gelukkig wel over de bres, maar dit categoriseer ik als "pad onderbroken".
Terug in 'd Hoppe kwam ik nog langs het werk van een kunstenaar.

Conclusie 

Bewegwijzering: 9/10

Landschap: 6/10

Kwaliteit paden: 4/10

Het stuk tussen knooppunt 31 en 30, de Meersweg, moet er uit! De erg modderige staat van de andere paden zal grotendeels aan de corona-drukte liggen. 
Ik vind dat ik behoorlijk veel "Vlaamse lelijkheid" gezien heb. Het is moeilijk routes plannen waar je dat niet hebt, maar het kon zeker beter. Ik heb weinig ervaring met wandelroutes die het knooppunten netwerk gebruiken, maar hier heeft men kansen laten liggen in zowel het Brakelbos als het La Louvièrebos. Daar waren boeiendere paden mogelijk, indien afgeweken werd van de knooppunten.

Nazomer in de Vogezen - een dagje uitzieken

 << vorige dag

Ik had de nacht doorgebracht in de Abri Saint Jacques de Gérardmer. Veel fut had ik nog niet in m'n lijf, dus besloot ik het rustig aan te doen. Ik kom reeds achttien jaar in Gérardmer, maar had het stadje nog nooit echt bezocht, de supermarkt buiten beschouwing gelaten. Op de weg naar de parking waar m'n wagen stond, ging ik voor de zekerheid nog eens de bosjes in. De darmen waren duidelijk nog niet op orde.

Zoals gewoonlijk op 1000 meter hoogte deed de koelvloeistof-sensor van m'n wagen raar, eens goed gas geven en het lampje ging uit. Ik reed de steile weg naar beneden en zocht parkeerplaats in het centrum. Mijn eerste doel was de toeristische dienst. Vriendelijke mensen, mijn Frans was wat los gekomen door de gesprekken met Francis, en ik vroeg of ze toevallig niet wisten wie de eigenaar is van de Abri Saint Jacques. Vreemd genoeg wist men daar niet eens van het bestaan van de hut, die nochtans langs een langlaufroute gelegen is. Ik nam een gratis stadsplannetje mee en ging het stadje verkennen. Veel speciaals valt daar eigenlijk niet te zien. Er zijn wat winkels en horeca te vinden in en rond de Rue François Mitterrand, maar echte bezienswaardigheden zijn er niet. Bijna iedere straat is daar genoemd naar een generaal, president, verzetsstrijder of nationale held, en dat in een streek die 7 keer tussen Frans en Duits wisselde ... Nationalisme komt in vele geuren en kleuren en erg verzoenend komt het me toch niet over. Francis zei me ook dat het gevoelig ligt om over het soms vreemde dialect te beginnen of een opmerking te maken over de Duitse plaatsnamen.

In Gérardmer bleek er een grote doe-het-zelf zaak te zijn: Mr Bricolage. Aangezien de deur van de hut niet meer goed te sluiten viel, ging ik daar binnen om planken en schroeven te kopen. Terwijl ik in de winkel was, kocht ik ook nog kettingzaagolie, een bezem, stoffer en blik. 

Kort na de middag was ik terug in de hut en begon ik met het aanpassen en verstevigen van de deur. Ik zorgde ook voor een eenvoudig sluitmechanisme, want dat was er al jaren niet meer. Of beter: het eindje parakoord dat daarvoor diende was totaal versleten en had ik de dag ervoor kapot getrokken.

's Avonds probeerde ik de eerste keer de open haard (de oudste gemetste) sedert dat ik herstelwerken aan de schouw uitgevoerd had. Dat bleek een slecht plan, het ding trekt echt niet. Ik had nochtans lang genoeg gewacht zodat de schouw kon opwarmen en van alles geprobeerd met de metaalplaten die in de hut rondslingeren. Ik was bovendien het rommelhout aan het stoken dat anderen verzameld hadden, niet het kwalitatieve brandhout dat ik normaal zelf uit het bos haal. Het loont echt de moeite om een dode boom te vellen, die te verzagen en klieven, en dat op het vuur te gooien. Ronde takken geven altijd meer rook dan gekliefd hout. 

Ik wou van het resterende daglicht nog wat genieten en verkende het bos rond de hut. Het was me al lang en veel opgevallen dat er een vaag stapelmuurtje door het bos liep, en ik besloot dat te volgen. Al redelijk snel merkte ik dat het muurtje bleek samen te vallen met de gemeentegrens, en misschien niet (enkel) met een perceelsgrens zoals ik al jaren dacht. De hut ligt, ondanks z'n naam, niet in Gérardmer, maar in Xonrupt-Longemer.

Terug aan de hut gekomen stookte ik het vuur op en maakte m'n avondmaal klaar: rijst met een blik witte bonen in tomatensaus. Ik was m'n bestek vergeten in de wagen dus sneed ik een primitieve lepel uit een stuk hout.

Toen het donker werd zat ik nog een tijdje buiten van de sterrenhemel te genieten. In het grasveld naast de hut had ik eerder enkele boomstammen zien liggen die daar maar lagen te liggen. Ze lagen er zeker al van voor de zomer, en drogen doen ze zeker niet als ze in lang gras liggen. Ik besloot van de duisternis gebruik te maken om mijn kettingzaag uit de wagen te halen en de volgende dag de stammen te verzagen. Daarna ging ik slapen.

Aangezien één van de 2 zitbanken verdwenen is, kon ik niet beneden slapen, dus moest ik weer op de mezzanine slapen. Ik had de haard laten uitdoven, dus viel het daar wel mee van de rook.

De volgende dag

Ik at de rest van de bonen en rijst als ontbijt, en ging aan de slag om de stammen te verzagen. De stammen waren loodzwaar door het vocht, en m'n kettingzaag viel steeds stil als ik geen gas gaf, de carburator stond afgesteld voor zeeniveau. Ik wisselde het zaagwerk af met het naar binnen dragen van de stukken hout. Het zal nog zeker een jaar duren voor het hout droog is, zeker omdat het hout nog niet gekliefd is en het binnen ligt. De derde stam liet ik ongemoeid, aangezien er reeds een hele stapel hout binnen lag en ik de hut niet te vol wou leggen.

Toen ik klaar was met hout zagen, ruimde ik de hut op en veegde grondig. Dat was is jaren niet gebeurd bij gebrek aan fatsoenlijke bezem. Ik liet mijn slaapgerief op de zolder liggen, en gooide ook de ladder op zolder. De rest van mijn gerief stopte ik in de rugzak en met de kettingzaag in de hand liep ik terug naar mijn wagen. Ik daalde opnieuw af naar Gérardmer en ging naar de doe-het-zelf zaak om nog 2 extra planken. Vlakbij is er een Intermarché supermarkt, waar ik nog nooit geweest was. Ik ging daar binnen om wat voorraad in te slaan en het assortiment bieren te bekijken. Het aanbod van "internationale" bieren in supermarkten is buiten België gewoonlijk uitgebreider.

heerlijk biertje: Brooklyn Brewery - The Stonewall Inn IPA

Terug aan de hut bleek mijn gerief gelukkig onaangeroerd. Ik werkte verder aan de deur tot alle planken opgebruikt waren. Het nieuwe blanke hout bleek perfect om op te schrijven, en ik vermelde er informatie zoals de frequentie van de lokale radio, het nummer van de hulpdiensten en de omschrijving in het Frans van de plek. Daarna proefde ik een biertje dat ik in de supermarkt kocht en begon een wandeling uit te stippelen voor de volgende dag. Ik besloot een stuk van de GR5 te wandelen over de hoogste top van de Vogezen: de Grand Ballon (1424 m). Het was iets frisser dan de vorige dagen, dus maakte ik het vuur aan in de kachel en bereide m'n avondmaal. Ook de kachel rookte meer dan ik gewend was door het minderwaardige brandhout dat ik stookte. 

de vloer is geveegd en glanst zelfs!

Nadat ik gegeten had, las ik verder in het boek waar ik in het voorjaar in begonnen was, De man en het hout van Lars Mytting, en las het uit. Een echte aanrader voor iedereen die hout stookt! Ik kroop vroeg onder de veren, deze keer ging er wel wat rook op de mezzanine, maar dat minderde snel naarmate de kachel doofde. 

>> volgende dag