Weerwolf wandelroute, Vlaamse Ardennen

Op de sociale media zag ik een verslag voorbijkomen van de Weerwolf wandelroute, en ik herkende meteen waar het was. De wandelroute start namelijk aan d'Hoppe, een gehucht van Flobecq, vooral bekend van het wielrennen en z'n agressieve afvalbaron. Van april tot mei 2003 was er een bosbezetting in het d'Hoppebos, tegen de flagrante milieuovertredingen van die Marcel Fort. Ik verbleef toen een tijdje in het bos en ging geregeld wandelen in de omgeving.

Over de wandelroute

Het is een luswandelling van 11km of 12,2km, afhankelijk van de bron. De route is niet afzonderlijk aangeduid, maar maakt gebruik van het wandelknooppunten netwerk. 40% van de route gaat over verharde wegen. 

60% zijn dus onverharde wegen. Dat kan vanalles zijn, van goede grindwegen, over bospad, tot regelrechte doorwadingen. 

Onderweg kom je weinig horeca-zaken tegen. Mogelijk ben je tegen dan ook niet meer te onderscheiden van een weerwolf, en durf je niet meer binnen gaan. Gelukkig is de horeca in d'Hoppe weer helemaal hersteld na jaren van stank en stof en kan je daar terecht, al is het voorlopig take-away, of toch de Waalse versie daarvan.

Een kaartje en het GPX-bestand voor de GPS zijn te vinden op routen.be, samen met een paar leuke weetjes over de omgeving.

Op weg

beuken en zavel

Al vanaf de start wordt je geconfronteerd met het karakter van Marcel Fort, de zaakvoerder van Fort-Labiau. Links grote borden hoog aan de bomen om te melden dat het bos privé is en niet toegankelijk, rechts zware palen en draad en daar achter een ondoordringbare muur van cipressen. Niet veel verder zie je waar het over gaat, we lopen over zavelgrond. Rechts ligt de voormalige zavelgroeve van Fort, en was vroeger de hoogste berg van Henegouwen, de Mont de Rhodes. De naam verwijst naar het Nederlandstalige 'rood', hier en daar komt er rode oker voor in de omgeving. Nu blijft enkel een krater over, omdat de man het nodig vond om 150 meter verder uit te graven dan zijn concessie toeliet!

rode oker van aan de Pottelberg/stort 'le Radar', 500 m verder

hier achter ligt de krater van de zavelgroeve

foto van 2018: de krater waar vroeger de top van de Mont de Rhodes was

Brakelbos: een "kathedraalbos"

Ten oosten van het Brakelbos, gaat het pad verder tussen de velden en aan achterkanten van tuinen.

'Willemsveld'

Voorbij het gehucht Laaistok kom je in een zeer open landschap met een enorm vergezicht.

'Steenpaal'

Vanaf de asfaltweg gaat er een pad tussen 2 percelen naar links. De route daalt verder af naar de vallei van de Sassegembeek.

'Meersweg'

Het pad werd steeds drassiger, tot het op een gegeven moment een doorwading werd. Ik had hoge en waterdichte schoenen aan, dus besloot ik er door te gaan. Het water stond echter zo hoog dat er wat water in m'n schoenen liep. Pas na de modderige passage zag ik dat er een nieuw paadje was ontstaan in de aanliggende wei. Daarna volgde er nog een tweede stuk waar het pad onder water stond, maar daar kwam het niet tot boven m'n schoenen.

het pad ...

Niet ver na de modderpoelen werd het pad versperd door verschillende zware takken en omgewaaide bomen. 

De route gaat daarna weer een kilometer over asfaltweg zodat de modder van de schoenen gestampt kan worden. Na even te stijgen en een Romeinse heirweg te kruisen, gaat de route weer over onverharde weg, de Lange Haag, naar de vallei van de Dorenbosbeek.

'Lange Haag'

Na de Lange Haag volgt nog een paadje waar de lelijkheid van Vlaanderen nog eens goed tot z'n recht komt, voor we de grens met Wallonië weer oversteken.

Eens voorbij de Livierenstraat, gaat de route het Livierenbos/Bois de la Louvière in. La Louvière wil zoveel zeggen als 'het wolvenhol'. Het gevolgde pad door het bos loopt volledig fantasieloos rechtdoor voor anderhalve kilometer.

anderhalve kilometer rechtdoor

beukenbos

Amerikaanse zendmast

Aan het einde van het pad, wat ook het einde van het bos en de top van de heuvel is, staat een zendmast van het Amerikaanse leger. Eens uit het bos gaat de route via Sainte-Anne, een gehuchtje met eeuwenoude boerderijen en een kapelletje uit 1642. Tenminste, als je verkeerd loopt en vergeet af te slaan naar het Hurdumont-pad.

kapel Sainte-Anne

Met de hulp van de smartphone vond ik snel waar ik mis gelopen was, en kwam ik weer op de juiste route terecht. Niet veel verder zag ik een grote vierkantshoeve liggen en herkende ik het landschap, ook de straatnaam kwam me bekend voor. Ik daalde af naar de vallei van de Géron en zag ook links de oude watermolen. In 2003 ben ik er nog in het gebouwtje gekropen om de losse dakpannen weer op hun plek te leggen. De watermolen is enkele jaren geleden gerenoveerd en wordt als woning of vakantiewoning gebruikt. 

Het woonhuis van de statige ferme de Géron was net gerenoveerd, maar of de vervanging van het leiendak door geglazuurde pannen geslaagd is, durf ik niet zeggen.

ferme de Géron

Van de Géron-vallei klimt de route weer naar boven en gaat opnieuw het bos in. 

Plots stond er op het pad een hek met het bord C3: (Verboden toegang, in beide richtingen, voor iedere bestuurder), zonder verdere uitleg. Niet relevant voor wandelaars dus. Of toch ... ?

het pad weggespoeld

Lenige mensen geraken gelukkig wel over de bres, maar dit categoriseer ik als "pad onderbroken".
Terug in 'd Hoppe kwam ik nog langs het werk van een kunstenaar.

Conclusie 

Bewegwijzering: 9/10

Landschap: 6/10

Kwaliteit paden: 4/10

Het stuk tussen knooppunt 31 en 30, de Meersweg, moet er uit! De erg modderige staat van de andere paden zal grotendeels aan de corona-drukte liggen. 
Ik vind dat ik behoorlijk veel "Vlaamse lelijkheid" gezien heb. Het is moeilijk routes plannen waar je dat niet hebt, maar het kon zeker beter. Ik heb weinig ervaring met wandelroutes die het knooppunten netwerk gebruiken, maar hier heeft men kansen laten liggen in zowel het Brakelbos als het La Louvièrebos. Daar waren boeiendere paden mogelijk, indien afgeweken werd van de knooppunten.