 |
| in de buurt van de Petit Brézouard |
Na afscheid te nemen van Francis, zette ik de weg verder naar de Refuge de la Fontaine Hunoltstein. Ik kwam van de Chalet Saint Hubert, en volgde een weg rond de Petit Brézouard. De bron aan de hut stond droog door de langdurige droogte. Dat gebeurt blijkbaar wel meer in droge periodes, veel bronwater wordt gecapteerd voor de drinkwatervoorziening in de valleien, wat tot verdroging lijdt hogerop in de bergen.
 |
| de Hunolstein-bron staat droog |
Ik ging binnen in de hut, en stelde vast dat die behoorlijk in orde is. Er is mogelijkheid om op de vaste banken te slapen, er staat een kachel, er is wat kookgerei aanwezig, ... er lag zelfs een klein voorraadje hout! De kachel trekt waarschijnlijk slecht door de vervallen staat (het ontbreken) van de kachelpijp aan de buitenzijde. Rond de hut lag er helaas veel toiletpapier en uitwerpselen, ik weet niet wat mensen bezielt om zich op één meter van een hut te ontlasten!
 |
| Refuge de la Fontaine Hunoltstein |
 |
| Refuge de la Fontaine Hunoltstein |
Ik voelde me al eventjes niet zo sterk, en m'n maag trok een beetje. Het was al een poosje geleden dat ik gegeten had, dus nam ik de tijd om twee sneden brood te snijden en te beleggen met kaas en humusspread. Erg vlot ging de maaltijd niet binnen, en ik begon me af te vragen of het door de sterke teergeur in de hut kwam, of m'n broodbeleg slecht geworden was door de warmte, of dat ik verkeerde paddenstoelen gegeten had. Ik besloot naar buiten te gaan naar de frisse lucht en zette de tocht verder. Ik koos ervoor om terug te keren naar mijn wagen in plaats van verder te gaan naar de prachtige Baraque de l'Etoile. Ik voelde me meer en meer ongemakkelijk tot het moment kwam dat ik echt moest braken. Dat is nooit leuk, maar als je kaas gegeten hebt en spread met veel look, is het nog erger. Op je wandelstokken kunnen leunen is dan weer een enorm voordeel en comfort in dergelijke moeilijke momenten. Nog voor ik aan m'n wagen kwam, moest ik nog een tweede keer halt houden, deze keer in het zicht van een koppel oudere wandelaars. 't Moet een zicht geweest zijn. Al bij al voelde ik me nog niet zo slecht, maar ik had nood aan een beetje comfort. Wie m'n vorige reisverslagen gelezen heeft, weet al wat ik dan doe: Op naar de Abri Saint Jacques in Gérardmer.
Terug bij m'n vaste uitvalsbasis: de Abri Saint Jacques
Rond zeven uur 's avonds kwam ik aan op de parking vanwaar het bospad verder gaat naar de Abri Saint Jacques. Het bronnetje nabij de parking stond droog. Dat is de eerste keer dat dat voorvalt in de achttien jaar dat ik daar al kom.
 |
| het bronnetje bij de parking staat droog |
Ik wandelde naar boven naar de hut, en deze was zoals gewoonlijk vrij. De hut leek in dezelfde staat zoals ik ze laatst achtergelaten had. Eén van de zitbanken was wel verdwenen, ze was al in slechte staat, ze zal helemaal gesneuveld zijn en opgestookt. Dat is bijzonder jammer, want door de twee zitbanken samen te schuiven kon je een bed creëren op de gelijkvloers. De vloer is namelijk te oneffen en koud om op te slapen. Iemand heeft een gammel barbecue-stel in de hut gezet, en zoals dikwijls maar moeilijk te begrijpen, ligt er buiten heel wat halfdroog hout terwijl er binnen niets opgeslagen ligt.
 |
| de Abri Saint Jacques |
Op refuges.info had ik gelezen dat het bronnetje nabij de hut in augustus droog stond, maar een vriend die er ook in augustus was, had een andere versie van die feiten, al leek er wat verwarring over welke bron we het juist hadden. De bron stond effectief droog, de eerste keer waar ik van weet in achttien jaar tijd, al moet ik zeggen dat ik er nog nooit zo laat in de zomer was. Gelukkig had ik 10 liter water mee in de wagen, zodat ik me niet onmiddellijk zorgen hoefde te maken over drinkwater. Ik had me wel graag kunnen wassen, maar dat zou moeten wachten.
 |
| bron aan de Abri Saint Jacques, ook al droog |
Ik genoot van de zonsondergang en later de sterrenhemel en scande met mijn radiootje naar FM zenders en of er iets te horen viel op de amateur radiobanden. Nostalgie bleek de enige zender te zijn waar niet continu met irritante typisch Franse intonatie gezeverd werd, de zenders met klassieke muziek buiten beschouwing gelaten. De ontvangst op de amateurbanden bleef, ondanks de hoge ligging, beperkt tot één repeater met Duitstalige conversaties, vermoedelijk 80 km ver weg in Duitsland. De repeater van Gérardmer meldt zich ook met regelmaat, maar leek niet te reageren als ik hem trachtte te openen. Ik heb er ook nooit één conversatie op opgepikt. Ik zocht op het internet, er is 4G ontvangst, al moet je soms een klein beetje hoger gaan dan de hut, wat de frequenties zijn van lokale radiozenders. Vosges FM brengt ieder uur een nieuwsbericht met lokaal weerbericht, met aandacht voor de situatie in de bergen. Lokale info, zoals over het vuurverbod, de start van het jachtseizoen, de corona-maatregelen, ... worden ook meegedeeld.
Het was niet nodig de kachel aan te maken en ik sliep op de bovenverdieping.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten